نام محصول : کتاب جنگ های ارزی
نویسنده : جیمز ریکاردرز
مترجم : حسین راهداری
“جنگ های ارزی” نوشته ی “جیمز ریکاردز”، “روایتی حیرت انگیز از جنگ اقتصادی کشورها با ابزار پول و طلا” می باشد. “جنگ های ارزی” یکی از مخرب ترین و ترسناک ترین پیامدها در اقتصاد بین المللی به حساب می آیند.
آن ها در بهترین حالت نمایشی هستند از سرقت رشدی که کشور ها از شرکای تجاری خود انجام می دهند و در بدترین حالت منجر به دوره های پیاپی تورم، رکود، تلافی جویی و گاه خشونت واقعی می شوند.
“جنگ های ارزی” تنها در قرن گذشته دو بار اتفاق افتاده و همواره پایان بدی داشته است.
بارها و بارها، ارزهای کاغذی سقوط کرده ، دارایی ها مسدود شده ، طلا ضبط شده و کنترل سرمایه اعمال شده است.
عناوین اخیر درباره کاهش ارزش دلار ، کمک های مالی در یونان و ایرلند و دستکاری ارز چین همه از شاخص های درگیری فزاینده است.
همچنانکه “جیمز ریکاردز” در “جنگ های ارزی” توضیح می دهد، این مساله چیزی فراتر از نگرانی های اقتصاددانان و سرمایه گذاران است. ا
یالات متحده با تهدید جدی امنیت ملی خود روبرو است ، از خرید پنهانی طلا توسط چین گرفته تا برنامه های پنهان صندوق های ثروت پادشاهی، خطر واقعی سقوط دلار بیشتر از هر تهدید دیگری احساس می شود.
آنچه برای برای بسیاری از ناظران گیج کننده است، عدم موفقیت اقتصاددانان در پیش بینی یا جلوگیری از فجایع اقتصادی سالهای اخیر است.
نظریه های آنها نه تنها نتوانسته از فاجعه جلوگیری کند بلکه “جنگ های ارزی” را وخیم تر کرده است. بانک مرکزی فدرال ایالات متحده، بزرگترین قمار تاریخ امور مالی را انجام داده است و آن تلاش برای تحریک اقتصاد از طریق چاپ پول در مقیاس تریلیون دلار است.
راه حلی که خطرات جدید و پنهان دارد در حالی که هیچ یک از معضلات فعلی را برطرف نمی کند.
در حالی که نتیجه جنگ ارزی جدید هنوز قطعی نیست ، اگر رهبران اقتصادی ایالات متحده و جهان نتوانند از اشتباهات پیشینیان خود بیاموزند ، وقوع برخی از بدترین سناریوهای ممکن، اجتناب ناپذیر است.
“جیمز ریکاردز” شبکه ای از پارادایم های شکست خورده ، تفکرات خیالی و استکباری که سیاست های فعلی را هدایت می کند معرفی کرده و راهی برای یک اقدام آگاهانه و موثرتر نشان می دهد.
وقتی جراحات جنگ جهانی دوم کاهش یافت، قدرت های اقتصادی بزرگ متفقین که در راس آنها آمریکا و انگلیس بودند، طرح نظم پولی جهانی را ریختند که هدف اصلی آن، پرهیز از اشتباهات معاهده ورسای و نیز دوره بین دو جنگ جهانی اول و دوم بود.
طرح آنها شکل نهایی خود را در «کنفرانس برتون-وودز» پیدا کرد که در ژوئیه سال ۱۹۴۴ در نیوهمپشایر برگزار شد. نتیجه این کنفرانس تصویب مجموعه ای از مقررات، ضوابط و تاسیس موسساتی بود که سیستم پولی جهان را برای سه دهه آتی شکل می دادند.
سی سال دوره برقرار بودن سیستم برتون-وودز، بین ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۳، با اینکه با رکودهای زیادی همراه بود، در مجموع دوره ثبات نرخ ارزها، تورم پایین، نرخ بیکاری پایین، رشد اقتصادی بالا و افزایش درآمدهای واقعی بود.
این دوره تقریبا از تمامی جهات، شبیه دوره پس از جنگ جهانی اول بین سال های ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۶ بود. تحت برتون-وودز، سیستم پولی جهان از طریق دلار آمریکا که آزادانه توسط اعضا با نرخ ثابت ۳۵ دلار در هر اونس به طلا قابل تبدیل بود، به طلا قلاب زده شد و دیگر ارزها نیز به طور غیرمستقیم از طریق نرخ تبدیل ثابتشان با دلار، به طلا وصل شدند.
اعطای وام های کوتاه مدت به کشورهای خاص در زمان مواجهه با کسری بودجه، از طریق «صندوق بین المللی پول» انجام می شد.
کشورها فقط با اجازه صندوق بین المللی پول می توانستند ارزش ارزهای خود را کاهش دهند و این اجازه معمولا فقط زمانی به کشوری داده می شد که دارای کسری تجاری مزمن در کنار تورم بالا می بود.
اگرچه برتون-وودز به شکل توافق بین المللی بزرگی دیده می شد، اما ساختار آن به طور یک جانبه از طرف آمریکا به دیگران دیکته می شد، به این دلیل که در آن زمان قدرت اقتصادی و نظامی آمریکا در مقایسه با دیگر کشورهای جهان، در سطح بسیار بالاتری قرار داشت.
این موقعیت برای آمریکا تنها هنگام سقوط شوروی در ۱۹۹۱ دوباره تکرار شد. با وجود تداوم سیستم برتون-وودز تا دهه ۱۹۷۰، بذرهای جنگ ارزی دوم از اواسط دهه ۱۹۶۰ پاشیده شده بود.
می توان شروع جنگ ارزی دوم را از سال ۱۹۶۷ دانست که مقدمات آن در سال ۱۹۶۴ با پیروزی چشمگیر لیندون جانسون در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پی ریزی شد.
در حقیقت جانسون سیاست «تسلیحات و کره» را دنبال می کرد که در این شعار، تسلیحات، اشاره به جنگ ویتنام و کره، به برنامه اجتماعی «جامعه بزرگ»۲۰۰ از جمله جنگ علیه فقر اشاره داشت.
