هر موجود زنده تحت تأثیر شرایط خاص حاکم بر محیط زیست خود سازگاری پیدا می کند که آن محیط را زیستگاه آن موجود زنده و در مورد گیاهان رویشگاه آن می گویند. به عبارت دیگر زیستگاهها یا رویشگاهها به مکانهایی اطلاق می شود که موجودات و رستنی های خاصی در آن بسر می برند.
این زیستگاهها را به دو محیط خشکی و آبی می توان تقسیم کرد.
در خشکی اکوسیستمها ی مختلف توندراهای قطبی و کوهستانی، جن گلهای سوزنی برگ و پهن برگ و گرمسیری، بیابانها و صحراها و ساوانها، علفزارها، غارها و حفره های زیرزمینی و محیط آبی شامل اکوسیستمهای آب شور.
زیستگاههای آبی مجموعاً سه چهارم سطح کره زمین را شامل می شود که از این سطح حدود ۹۹ شامل اکوسیستمهای آب شور و ۱% بقیه به اکوسیستمهای آب شیرین تعلق دارد. علیرغم وسعت زیستگاههای آبی کمتر از ۲۰ % موجودات زنده اعم از گیاهان و جانوران را در خود می پروراند و ۸۰ % بقیه در محیطهای خشکی بسر می برند. همچنین تنوع گونه و فراوانی و تراکم جمعیت موجودات آبزی و آبدوست در اکوسیستمهای آب شیرین به مراتب بیشتر از اکوسیستمهای آب شور است.
