[ad_1]
نامی‌است که به بخشی از تفسیری بسیار کهن از به زبان فارسی داده شده‌است. متن به دست آمده تنها شامل تفسیر بخشی از سورهٔ بقره‌است. با توجه به قراین زبان‌شناختی و رسم‌الخطی (از نسخهٔ به دست آمده) پیش از سال چهارصد قمری کتابت شده‌است و قدمت آن اگر بیشتر از ترجمهٔ تفسیر طبری نباشد کم‌تر از آن نیست. نام سه تن از مفسران چندبار در متن آمده‌است: ابوسهل انماری، خواجه با منصور و ابوجعفر. از جمله مختصات زبانی این اثر تبدیل ب به ف در بسیاری از تکواژهاست. نمونه‌ای از متن: «و چو پیغامبر علیه‌السّلم فر خواند فرایشان این آیتها، خامش شدند و دانستند کاین وحی خدای است، بهانه کردند و گفتند که: فر دلهای ما پوشش است و فهم‌های ما کند است، ما همی اندر نیابیم مر گفتارهای ترا» واژه‌های پارسی برابر کلمه‌های عربی در این اثر به وفور یافت می‌شود چنان که مسجد را مزکد[=مزگت]، شیاطین را دیوان و ایمان را در جایی گروش ترجمه کرده‌است.
یادددشتی از
مقدمه
از
خرید کتاب بخشی از تفسیری کهن
https://www.karaketab.com/religion/بخشی-از-تفسیری-کهن.html
خرید یا مشاوره صرفا تماس تلفنی ۰۹۱۲۵۳۴۳۶۴۴
[ad_2]
Source
