RFID مخفف عبارت Radio Frequency Identification و به معنای «تشخیص هویت رادیویی» است. از این فناوری، اولین‌‌‌‌‌‌‌‌‌بار در ۱۹۶۰ استفاده شد ولی گسترش عمده استفاده از آن با پیشرفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تکنولوژیکی سرعت گرفته و در حال گسترش است. سیستم RFID از یک ترانسپوندر که «تگ» نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود دارای یک ریزتراشه متصل به آنتن تشکیل شده است. تگ، روی هر چیزی نظیر پالت محصول در انبار چسبانده شده و دستگاه دیگری به نام قرائت‌‌‌‌‌‌‌‌‌گر با آن تبادل اطلاعات می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.

قرائت‌‌‌‌‌‌‌‌‌گر، بسته به نوع مورد استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند اطلاعات جزئی و یا شکل ساده یک داده نظیر کد شناسایی را بخواند. RFID مشابه سیستم بارکد است. با این تفاوت که خواندن اطلاعات بارکد منوط به استقرار آن در دید مستقیم اسکنر است، اما تگ RFID از طریق امواج رادیویی خوانده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود و نیازی به دید مستقیم قرائت‌‌‌‌‌‌‌‌‌گر نیست.

قرائت‌‌‌‌‌‌‌‌‌گر RFID می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند هزار تگ را در یک ثانیه بخواند. سیگنال‌‌‌‌‌‌‌‌‌های رادیویی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند از میان مواد غیرفلزی، محیط‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بارانی و مه‌‌‌‌‌‌‌‌‌آلود یا برفی و حتی محیط‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کثیف و سطوح رنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌زده، عبور کنند. این ویژگی باعث می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود تا تگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌های RFID در مقایسه با بارکدها از مزیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ویژه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای برخوردار شوند.