با توجه به افزایش روزافزون انتشار کتاب و مشکلاتی که توزیع، سفارش، انبارگردانی و اطلاع رسانی کتاب در سطح جهان با آن روبرو شده بود، کم کم ناشران و کتابفروشان برآن شدند راه حلی برای مشکلات بیاندیشند.
تا آن زمان ناشران برای کنترل موجودی، تامین سفارش و توزیع، از روش های مختلفی از جمله بازیابی عنوان، مولف و دیگر مشخصات کتابشناختی استفاده میکردند. اما استفاده از مشخصات کتابشناختی همیشه جوابگو نبود، برای سرعت دهی به کارها، صرفه جویی در هزینهها و جلوگیری از مشکلاتی که در اثر پراکندگی و تنوع منابع چاپ بوجود ناشران را بر آن داشت تا از شمارهای داخلی برای شناسایی آثارشان استفاده کنند، که بیشتر شماره های ثبت کتابها بود.
اگر چه این روش خوبی بود، اما چون این شماره گذاری ها استفاده داخلی داشتند، با گسترش مبادلات وسیع کتابها در سطح ملی و بین المللی جوابگوی مشکلات نبود. بنابراین بررسی های، تعدادی از ناشران و توزیع کنندگان کتاب که از رایانه برای پردازش سفارش ها و کنترل موجودی درانبارهای کتاب استفاده می کردند، نشان داد که پیش نیاز یک نظام ماشینی کارآمد، وجود شماره ی یکتا و ساده برای شناسایی اقلام قابل انتشار است.
نیز فروشگاه های کتاب فروشی اسمیت و پسران که کتاب هایشان را از انبار مرکز تهیه می کرد و همچنین یک مقام مربوط به آموزش و پرورش که کتاب های چند صد مدرسه را از انبار مرکزی کالا تهیه می کرد، اقدام به نصب سیستم کامپیوتری کردند. بعد از استفاده از کامپیوتر برای تهیه و کنترل موجودی، لزوم یک سیستم ماشینی موثر و یک شماره واحد و آسان برای کتابهای منتشر شده بیش از پیش احساس شد.
در سال ۱۹۶۷ در انگلستان یا شماره استاندارد کتاب توسط اسمیت که با استفاده از آن، دیگر بکارگیری اطلاعات کتابشناختی از قبیل عنوان، نام نویسنده و سایر مشخصات نشر .
در همین زمان امریکا ها هم در اجرای چنین طرحی با کشور انگلیس مشارکت و همکاری کردند که توسط شرکت باوکر بسط و توسعه یافت.
مسئله نیاز به یک سیستم شماره گذاری بین المللی کتاب اولین بار در سومین گردهمایی بین المللی بازار کتاب و انطباق آن با اصول منطقی تجارت کتاب در نوامبر ۱۹۶۶ که در برلین برگزار شد، مطرح گردید.
در سال ۱۹۶۸ کمیته فنی مستندسازی سازمان بین المللی استاندارد، گروهی را زیر نظر موسسه استاندارد انگلستان برای تحقیق درباره امکان بسط نظام انگلیسی برای شماره گذاری در سطح بین لمللی تعیین کرد.
