نام محصول : کتاب تاریخ تریاک و تریاکی در ایران
نویسنده : حسین کوهی کرمانی
تریاک ( اَفْیون )، مادّه‌ای قهوه‌ای رنگ، تلخ ، مُخدّر و اعتیادآور که عمدتاً از شیرابة تراونده از پوست نارَسِ گونه‌هایی از خشخاش کوکنار ، با نام علمیِ پاپاوِرْ سُمْنیفرُم (لفظاً، «خشخاش خواب آور»؛ از تیرة کوکناریان ) به دست می‌آید که در ایران تاریخچه مخصوص به خود را دارد.
تریاک از نخستین داروهایی است که بشر شناخته است. در خط سومری علاماتی برای خشخاش به کار می‌بردند که به معنای «گیاه خوشحال» بود. در آثار یافته شده از کتابخانه آشور بانی پال ( قرن هفتم ق م)، از عصاره خشخاش که داروی همه دردها بود، نام برده شده است.
مصریها کِشت خشخاش را از سومریها آموختند و از طریق آنان به خواص تریاک پی بردند. بعدها تریاک را از مصر به یونان بردند و به عنوان داروی مُسَکّن و خواب آور و ضدافسردگی از آن استفاده کردند.
ظاهراً ایرانیان از دوران باستان تریاک را می‌شناخته و از پادزهر بودن آن آگاه بوده اند. به گفته پورداود، عربها تریاک را به ایران آوردند. عربها از طریق مصریان با تریاک آشنا شده بودند و در سفرهای طولانی خود، برای رفع خستگی، آن را می‌خوردند و به شترهای خود نیز می‌خوراندند.
کتابی که از نظر خوانندگان میگذرد موضوع تریاک است در ایران تا آنجائیکه قدرت توانائی و تتبع حقیر در این موضوع اجازه میداد چه از اول پیدایش و کشت آن در ایران و توسعه و شیوع آن در بین مردم و قوانینی که بعد از مشروطیت ایران در باره تحدید آن از مجلس شورای ملی گذشته است و چه لطائف و ظرایفی که نظمه و نرا در موضوع تریاک کفته شده و چه مقالات و اندرزهائی که شعراء و نویسندگان و اطباء و دانشمندان نوشته و منتشر کرده اند حتی الامکان در این مجموعه از نظر خوانندگان میگذرد البته همه میدانند که در باره پیدایش نرباک افسانه های عجیب و غریبی در السنه و افواه منتشر است یکی از آنها من جمله معروف است که بک روز پیرزالی عجوز.
(پیر زنی) فرتوتر منحنی را در زنبیل گذارده آوردند نزد افلاطون برای معالجه افلاطون پس از معاینه جواب داد که مرض وی علاج ندارد پیر زن را چشم گریان و دل بریان از اطاق افلاطون بیرون بردند کسانی که آنجا بودند بافلاطون گفتند خوب نبود دل پیر….
