تلفن خانه ام زنگ خورد و همه چیز از آن جا شروع شد. به محض شنیدن صدایش شناختمش. صدایی خاص با لحنی جوان. قلبم شروع به تپیدن کرد.

به خودم مسلط شدم و با لحنی رسمی پرسیدم: شما؟

می خواستم نشان بدهم هنوز کمی از غرورم برایم باقی مانده ولی خیلی زود به خود آمدم و به خودم گفتم احمق. مکثی کرد و گفت: « خانم ناکانو هستم. » خودش را با نام خانوادگی جدید معرفی کرد نه فامیل پدری اش، شاید او هم از روی غرور این کار را کرد.

گفتم: « خانم ناکانو؟ » تظاهر کردم هنوز او را نشناخته ام. « اوه ببخشید، کوراهاشی، سایاکا کوراهاشی. » « آهان، تویی؟ » بالاخره با لحن متعجبم به این کمدی مسخره پایان دادم. « برای اون روز ازت متشکرم. » سایاکا همچنان ساکت بود، نمی دانست چه باید بگوید، تعجبی هم نداشت، تشکر کردن من احمقانه بود.

گوشی تلفن به دست، بی اراده پوزخندی زدم. « اگرچه واقعا حرفی هم بین ما رد و بدل نشد. » « حق با توئه. » به نظرم سایاکا هم احساس راحتی بیش تری کرد.

« با دوستات حرف می زدی و حتی طرفم هم نیومدی. » « این تو بودی که وانمود می کردی من اون جا نیستم. » « نه، اصلا. » « که این طور. » « نه، مطمئن باش. » « آهان… » مداد نوکی را از روی میز برداشتم و بی اختیار انتهایش را فشار می دادم تا نوکی از آن خارج شود.

چند ثانیه سکوتی آزار دهنده برقرار شد.