فهمیدم چرا درن و بقیه ی آن بچه بدجنس ها به آن دختره که آدامس خرسی داشت، می گفتند ب ب ب بتسی. چون که گاهی نمی تواند درست و حسابی کلمه ها را بگوید مخصوصا اول کلمه ها را.

مثل ب و ت یا ک. وقتی خانم رز سر کلاس به او گفت که چند خط از روی درسمان بلند بلند بخواند، متوجه این موضوع شدم.

پسرها هرهر خندیدند و صورت دختره قرمز شد و صدایش آن قدر آهسته و آرام شد که شنیده نمی شد.

تا اینکه بالاخره خانم رز گفت: «متشکرم بتسی، عالی بود.»

از بتسی خوشم می آمد. سر ناهار بدون اینکه حتی اسم آدامس بیاورم، به من آدامس خرسی می داد. ما حتی همدیگر را برای کار توی کتابخانه انتخاب کردیم و وقتی خانم رز درباره ی کارت اطلاعات آنلاین هر کتاب توضیح داد و من گیج شدم، بتسی مسخره ام نکرد.

فقط جای درستی را که باید کلیک می کردم، نشانم داد. برایم مهم نبود که بتسی زیاد حرف نمی زد.

چون گاهی سخت است که آدم منظورش را بگوید و فکر کردم شاید بیشتر وقت ها به هر حال منظورش را می فهمم.

باید کارها را به خاطر این که دوستشان داری، انجام دهی نه فقط به خاطر این که در انجام دادن آن ها خوب هستی.