در گذشته، تولیدکنندگان از ظرفیت اضافی برای توسعه CPUهای سوپراسکالر با واحدهای اجرائی تکراری و خط لوله های عمیق( به منظور بهره برداری از موازی سازی یا Parallelism در سطح دستورالعمل)، استفاده می کردند.
با اینحال، آنها به این ترتیب تنها ۲۵ درصد از فضای اضافی تراشه که در هر سال با اضافه شدن ویژگی های جدید معماری در دسترس قرار می گرفت را به بازدهی می رساندند. بعلاوه، فاصله عملکردی مابین پردازنده ها و حافظه، بهره احتمالی از افزایش دائمی فرکانس پردازنده ها را محدود می کند.
بنابراین، مسیر طراحی که در حال حاضر به منظور افزایش عملکرد دنبال می شود، از فضای قابل دسترسی تراشه برای توسعه CPU های چند هسته ای و چند تاری استفاده می نماید. این طراحیها از چند وظیفگی( Multitasking) از طریق برنامه های موازی و یا اجرای همزمان نرم افزارهای کاربردی متعدد، پشتیبانی می کنند.
