کتاب لهوف نوشته‌ٔ سید ابن طاوس یکی از مقتل‌های معتبر و دربارهٔ رخدادهایی که به حادثهٔ کربلا منتهی شده، است. در لهوف همچنین درباره‌ٔ اصل جنگ و رخدادهای بعدی آن می‌خوانیم. کتاب لهوف با ترجمهٔ سید ابوالحسن میرابوطالبی در اختیار دوستداران حسین (ع) قرار دارد.

درباره‌ کتاب لهوف

کتاب لهوف که با نام اللُّهوف عَلی قَتَلی الطّفوف هم شناخته می‌شود، یکی از مورد‌اعتمادترین کتاب‌های مقتل در میان تمام آثار و مقاتل موجود است.

از آنجایی که کتاب لهوف برای مسافرت‌ها و هنگام زیارت نوشته شده است، بسیار مختصر است.

به‌همین‌خاطر، سلسله اسناد روایات حذف شده و تنها آخرین راوی یا کتاب مرجعی که روایت از آن نقل شده آمده‌است.

کتاب لهوف در چند بخش تهیه و تنظیم شده است. مقدمه‌ٔ لهوف شامل مطالبی در عظمت واقعهٔ عاشورا و مقام حسین‌بن‌علی و ارزش گریه و عزاداری بر او و انگیزهٔ نگارش کتاب است.

 مسلک اول: پیرامون مسائل قبل از شروع واقعهٔ عاشورا است، مسلک اول از ولادت حسین تا وقایع روز عاشورا را شامل می‌شود.

 مسلک دوم: شامل وقایع روز عاشورا تا کشته‌شدن امام حسین است.

 مسلک سوم: شامل وقایع بعد از کشته‌شدن حسین است که از فرستادن سر کشته‌شدگان به کوفه شروع شده و اسارت خاندان حسین را بیان کرده و با مراجعت اسرا به مدینه به اتمام می‌رسد. 

پس از آن نیز حالات سجاد را در گریهٔ بر پدرش بیان نموده‌است.

کتاب لهوف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مطالعهٔ بیشتر دربارهٔ حماسهٔ کربلا پیشنهاد می‌شود.

درباره‌ سید ابن طاوس

رضی الدین علی بن موسی بن طاووس، معروف به سید ابن طاووس در تاریخ ۵۸۹ ه.ق در حِله، یکی از شهرهای عراق متولد شد.

او از علمای شیعه و نویسندگان سدهٔ هفتم هجری است. نسب سید ابن طاووس از جانب پدر به حسن‌بن‌علی و از جانب مادر به حسین‌بن‌علی می‌رسد.

سید ابن طاووس به‌خاطر کتابخانه و آثار فراوانش، که دست‌نخورده باقی مانده و خواننده را با علایق علمای دین در اواخر دورهٔ عباسی آشنا می‌کند، معروف است. سید ابن طاووس در زمان هلاکوخان، نقابت شیعیان را بر‌عهده داشت.

او به‌سبب سجایای اخلاقی بسیار، تقوا و مراقبهٔ فراوان، حالات عرفانی و کراماتش به «جمال العارفین» معروف است.

او همچنین استاد بزرگانی چون علامه‌حلی و شیخ یوسف سدیدالدین، پدر علامه‌حلی بوده است.

بخشی از کتاب لهوف

مقتل الحسین ۱۰۱ / ۲؛ الکامل فی التاریخ ۲۹۶ / ۳؛ إحقاق الحقّ ۴۹۱ / ۱۱. ۱۹ – چون حسین‌ علیه‌السلام به شهادت رسید، کلاغی خود را در خونش انداخت و خود را بدان آغشت و در مدینه بر فراز دیوار خانه فاطمه دخت حسین نشست.

 مقتل الحسین ۹۲ / ۲؛ إحقاق الحقّ ۴۹۳ – ۴۹۲ / ۱۱. ۲۰ – چون حسین‌ علیه‌السلام به شهادت رسید، جمعی بسیار از مردم نوحه جن را بر آن حضرت شنیدند: الا یا عینُ فَاحْتَفلی بِجُهدٍ وَ مَنْ یبکی عَلَی الشُّهَداءِ بَعدی ای دیده هر‌چه در توان داری گریه کن، چه بعد از من چه کسی بر شهدا می‌گرید عَلی رهطٍ تَقُودُ همُ المَنایا اِلی مُتَحَیرٍ فی مُلک عَبْدٍ بر آن گرده که مرگ آنان را به‌جای نامعلوم در حکومت عبدی می‌برد. 

أیهَا القاتِلُونَ جَهْلاً حُسَیناً اَبْشِروا بِالْعَذابِ وَالتَّنْکیلِ ای کسانی که حسین را از سر نادانی کشتید، شما را به عذاب کیفر بشارت باد کلُّ اَهْلِ السَّماءِ یدْعُو عَلَیکمْ وَ نَبِی مُرْسَلٌ وَقَبیلٌهم همه آسمانیان و پیامبران و طوایف شما را نفرین کنند قَدْ لُعِنْتُم عَلی لِسانِ ابنِ داود وَ مُوسی وَ صاحِبِ الْاِنْجیل حقاً که از زبان فرزند داود (سلیمان) و موسی و عیسی بر شما نفرین فرستاده شد خیر نساء الجنّ یبکین شجیات ویلطمن خدوداً کالدنانیر نقیاتویلبسن ثیاب السّود القصیات بهترین زنان جنّ سیاهپوش از سرغم می‌گریند و بر صورت‌های زیبایشان سیلی میزنند…