کتاب راهنمای هنرآموز متحرکسازی رایانهای به معرفی و آموزش مواردی از قبیل کاربرد رایانه در متحرکسازی و جلوه‌های تکمیلی، متحرکسازی مبتنی بر طراحی، کاربردهای متحرکسازی سنتی و طراحی مبتنی بر وکتور می‌پردازد. پویانمایی یا همان انیمیشن (Animation)، فرایند ایجاد توهم حرکت و تغییر به‌وسیله نمایش سریع یک سلسله از تصاویر ثابت است که تفاوت جزئی با هم دارند. تصور می‌شود که این توهم – به‌طور کلی تصاویر متحرک – به خاطر پدیده Phi باشد. انیماتورها، هنرمندانی هستند که در ساخت انیمیشن تخصص دارند. Animation را می‌توان به‌وسیله یک رسانه آنالوگ، ورق‌های پویانما، فیلم تصاویر متحرک، نوار ویدئو و رسانه‌های دیجیتال مانند فرمت‌های GIF، Flash و ویدئوی دیجیتالی، ضبط کرد.
برای نشان دادن انیمیشن، از یک دوربین دیجیتالی، کامپیوتر یا پروژکتور و تکنولوژی‌های جدیدی که تولید شده‌اند، استفاده می‌شود. روشهای پویانمایی شامل متد ساخت انیمیشن سنتی و متدهای انیمیشن‌سازی استاپ موشن از اشیای دو‌بعدی یا سه‌بعدی، برش‌های کاغذی، عروسک و پیکرهای سفالی است. تصاویر به‌طور سریع و پشت سر هم، معمولا با ۲۴، ۲۵، ۳۰ یا ۶۰ فریم در ثانیه، نشان داده می‌شوند.
