تا پیش از سال ۱۹۳۳ که امواج رادیویی با منشا فرازمینی به طور کاملا تصادفی کشف شدند، مطالعه اجرام سماوی تنها در طول موج مرئی و به کمک تلسکوپ‌های نوری انجام می‌گرفت. اما از آن پس، بشر چشم خود را به جهان رادیویی گشود و توانست با مطالعه و رصد رادیویی منابعی که در طول موج‌های مرئی، بسیار ضعیف و غالباً غیرقابل رصد بودند، اطلاعات بیشتری از جهان پیرامون خود به دست آورد. نجوم رادیویی به مطالعه امواج رادیویی که از منابعی ورای کره زمین منشا می‌گیرند، اطلاق می‌شود.
میزان فرکانس یا طول موج دریافتی در زمین عمدتاً به دو عامل بستگی دارد: شرایط جوی و پیشرفت فناوری. جوّ زمین تنها امواج مرئی و بخشی از امواج رادیویی را از خود عبور می‌دهد. اجسامی که دمای حرارت آنها بین ۳۰۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ درجه در مقیاس کلوین باشند، نور مرئی ساطع می‌کنند. از آنجایی که حسگرهای چشم انسان در اثر برخورد امواج مرئی تحریک می‌شوند، ما قادریم اجسامی را که از خود نور ساطع می‌کنند و یا قابلیت بازتابش نور را دارا هستند، بدون نیاز به ابزار خاصی مشاهده کنیم.
به همین دلیل بود که علم ستاره‌شناسی در دوران باستان تنها بر اجسام قابل رویت مانند ستارگان، سیارات و اقمار آنها و گازهای داغ تمرکز داشت.
